-
1 ołtarz
m ( Gpl ołtarzy a. ołtarzów) 1. Relig. (stół) altar- ołtarz główny a. wielki high altar- ołtarz boczny a side altar- ołtarz szafiasty a. szafkowy a winged altar2. Astron. the Altar, the Ara- wynieść kogoś na ołtarze Relig. [papież] to canonize sb- wynosić kogoś/coś na ołtarze książk. to worship sb/sth* * *-a; -e; gen pl; -y; miść (pójść perf) z kimś do ołtarza — (przen) to tie the knot with sb
wynosić (wynieść perf) kogoś na ołtarze — to glorify sb
* * *miGen. -a rel. altar; ołtarz główny high altar, (apse) altar; ołtarz boczny side altar; ołtarz gotycki Gothic altar; ołtarz szafkowy l. szafiasty winged altarpiece; iść z kimś do ołtarza lead sb to the altar, marry sb; złożyć życie na ołtarzu ojczyzny offer one's life for one's homeland, die for one's homeland.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > ołtarz
См. также в других словарях:
ołtarz — m II, D. a; lm M. e, D. y ( ów) «miejsce składania ofiar kultowych znane prawie we wszystkich religiach, pierwotnie w formie wzniesienia z ziemi, kamienia itp.; u chrześcijan: stół ofiarny przeznaczony do odprawiania mszy, niekiedy z nastawą… … Słownik języka polskiego
